آن چشم‌انداز اتوبان‌هایی را به یاد می‌آورم که چون طلوع زیبا و بی‌همتای ناامیدی در قلب میدرخشد. آن جاده‌هایی که گاهی یخ زده بودند و گاهی آفتابی جهنمی و ماشین‌هایی که تا کیلومترها در اتوبان توقف کرده‌اند. اکنون من در نور لرزان چراغ‌های این اتوبان‌ها در نیمه شب دفن شده‌ام. این جاده‌ها در مغز من مسیر عبور موریانه‌ها شده‌اند…
